Short stories from the pen of the Philippines' prolific well-known writers.
Mga maiikling kuwentong piling-pili mula sa panulat ng mga batikang kuwentista.
__________________________________________________________________________
Mga maiikling kuwentong piling-pili mula sa panulat ng mga batikang kuwentista.
__________________________________________________________________________
KILLJOY SI AL SAYMER
Maikling kuwento ni Percival Campoamor Cruz
Ang pitumpu’t pitong taong gulang na matandang lalaki ay masayang nagbihis, pagkatapos ay naupo sa kanyang kotse at pinaandar ang sasakyan papunta sa Dodgers Stadium.
Nag-iisa na lamang na namumuhay si Alberto. Ipinagpatuloy niya ang paninirahan sa kanyang bahay sa siyudad ng Los Angeles kahi’t na wala na ang asawa, sumakabilang-buhay na siya. Iyon ang kanyang naging tahanan mula’t sapul pa nang kakakasal pa lamang niya sa asawa, humigit-kumulang na mga apatnapu’t limang taon na ang nakalilipas.
May isa siyang anak na lalaki na bihira na niyang makita. Siya’y sa East Coast naninirahan at abala sa trabaho at sa pag-aasikaso sa kanyang sariling familia. Kung masusunod ang anak, ang makabubuti ay manirahan ang ama sa isang retirement home, at nang siya ay may makakasamang ibang tao. Doon ay may mga caregivers na titingin sa kanyang pangangailangan. Nguni’t ang ibig ni Alberto ay mamuhay nang malaya at batay sa kanyang paniniwalang kaya niyang magsarili.
Malusog ang pangangatawan ni Alberto. Nakapagmamaneho pa nga siya. Nguni’t siya’y malilimutin na.
Noong buhay pa ang asawa, malimit na nababahala ang asawa sapagka’t maraming nalilimutan si Alberto.
Nalilimutang mag-flush ng toilet pagkagamit nito. Nalilimutang patayin ang apoy sa stove kahi’t na natuyo na ang pinakukulong tubig para sa kape.
Minsan ay paalis si Alberto. Lumabas na ng bahay. Wala pang tatlong minuto ay bumalik – nalimutan daw niya ang kanyang susi ng awto. Pinulot ang susi at lumabas na muli. Maya-maya ay bumalik na naman. Nalimutan daw niya ang salamin sa mata.
Hindi naman sila masyadong nagkakaiba ng asawa. Ang asawa ay malilimutin din. Ang pagiging malilimutin ay kapuwa nila itinuring na bahagi ng pagtanda, natural lamang na mangyari, at di maiiwasan.
Malimit ay sinasabi ng babae – “Ay, Alberto, kung hindi nakakabit iyang sa iyo, malamang ay malilimutan mo rin kung saan mo inilagay.”
Abogado si Alberto noong araw, bago siya mag-retire. Matalas ang kanyang isip at mahusay siya sa pagsasalita at pagpapaliwanag. Karamihan ng kaso niya sa korte ay panalo.
Kamakailan ay nagwagi ng premyo si Alberto sa pa-contest ng isang radio station. Ang lucky caller ay magwawagi ng libreng ticket sa isang Dodgers baseball game. May dagdag pa na free dinner for two and hotel accommodation sa Hotel Bounaventure. Pipili ang radio station ng isa pang winner na makaka-date ng lucky caller sa dinner at sa pagkakaroon ng good time sa gabing nabanggit.
Sapagka’t si Alberto ay isa nang balo, walang masama na siya ay makakilala at makipagkita sa isang babae.
Di nakikita ni Alberto ang kanyang magiging ka-date, nguni’t batay sa paglalarawan ng radio announcer, ang magiging ka-date ay bata at maganda.
Siya si Tara, tatlumpu’t walong taong gulang, isang dibursiyada, real estate ang profesion, maganda, at mahilig sa baseball.
Sabi ng radio announcer: “Hey, Alberto, aren’t you a very lucky man. This lady on the phone, who will be your date on baseball night, described herself as voluptuous. Are you excited?”
Sagot ni Alberto, “Well, who wouldn’t be? I’m a fun person, she's a fun person. We’ll see what happens.”
Sabi naman ni Tara, “Alberto, you sound like a very interesting man. I’m excited to meet you at the baseball game and the dinner date.”
Nagmamaneho ang matandang lalaki ng kanyang awto patungo sa Dodgers Stadium. Sinundan niya ang direksyon papunta sa Freeway I-5. Sumampa siya sa freeway at sinundan ang lane papunta sa nasabing lugar. Marami nang beses na siya ay nakapunta sa Dodgers upang manood ng baseball. Kabisado niya ang daan papunta doon.
Karaniwan ay makinis ang kalsada at mabilis ang daloy ng traffic sa freeway. Noong oras na iyon, biglang naging baku-bako ang daan. May nagaganap na road construction. Hindi inaasahan ni Alberto na madaraanan niya ang isang road construction. May mga cones o harang sa daan kung kaya’t kinailangang bumago siya ng lane. Mabilis pa rin ang takbo ng awto niya at ng ibang awto. Hinihintay niya na magpakita ang sign na ibinabalita ang exit patungo sa Dodgers Stadium. Walang sign na lumilitaw. Alam niya na malayo na siya. Lagpas na sa Dodgers exit. Nguni’t kinailangang sumunod siya sa daloy ng traffic.
Sa kasusunod sa lane ay napunta siya sa isang pasikip na pasikip na daan. Bumagal ang takbo ng traffic. Maya-maya ay napunta na siya sa loob ng isang palengke, katulad ng mga palengke sa Mexico at sa Filipinas. Maraming taong nagtitinda at taong namimili na nakahambalang sa daan. Binagalan niya ang paandar sa awto at ang ibig na lamang niyang gawin ay humanap ng mahihintuan at nang makapagtanong kung nasasaan na ba siya.
May nakita siyang mahihintuan. Huminto siya at bumaba sa awto. Tila siya nalilito at kinakabahan. Umupo siya sa isang upuang bakal na nasa gilid ng daan.
Umupo siya roon nang kung ilang minuto na tila nakatingin sa malayo at wala sa sarili.
Maya-maya ay may lumapit na babae na nagtanong, “Mama, kailangan ba ninyo ng tulong?”
“Oo, sabi ng matandang lalaki.
“Naliligaw ako.”
“Saan kayo papunta?”
“Di ko matandaan.”
“Ano pong pangalan ninyo.”
“Hindi ko matandaan.”
Samantala sa pinag-usapan nilang waiting area sa Dodgers Stadium ay naghintay at naghintay si Tara, hanggang sa magsimula na ang laro. Nang magsimula na ang baseball game ay pumasok na si Tara sa stadium na nag-iisa at nag-iisip kung bakit hindi dumating si Alberto.
MALULUNGKOT ANG COUNTRY SONGS
Maikling Kuwento ni Percival Campoamor Cruz
Ang nakaraan:
Nawala ang pagkalalaki ni Johnny nang siya ay masabugan ng bomba sa Vietnam, nang siya ay napadala doon, upang makipaglaban sa mga Vietcong.
Nabuhay si Johnny kahi’t na naging paralitiko ang kanyang katawan. Bayani siya sa mata ng kanyang pamahalaan. Nguni’t naging isa siyang malamig na “buhay na patay” sa mata ng asawa niyang si Ruby. Mahirap na ang isang bata pa at magandang babae ay umasa ng pagmamahal mula sa isang lalaking baluktot at walang pakiramdam, sa isang mistulang bilanggo sa loob ng isang “wheelchair”.
Papalubog na ang araw, nagpapaganda si Ruby sa harap ng salamin. Pupunta siya sa bayan upang humanap ng aliw.
“Huwag kang lumabas, Ruby. Ayaw kong ako’y pag-usapan ng mga kapit-bahay,” pakiusap ni Johnny sa asawa.
Tila bingi si Ruby. Lumabas ng bahay at walang pakundangang isinara nang malakas ang pinto ng bahay.
Sabi ni Johnny sa sarili, “Isang daang beses mo na akong binagsakan ng pinto. Kung makagagalaw lamang ako, Ruby, matagal na kitang binaril.”
Walang kaginsa-ginsa ay nalinawan ng isip si Ruby. Hindi ipinagpatuloy ang pagpunta sa bayan upang humanap ng aliw.
Bumalik siya sa bahay at marahang isinara ang pinto. Lumapit kay Johnny, lumuhod at humingi ng patawad habang hawak-hawak ang kamay ng asawa.
“Wala kang karamdaman, Johnny. Wala kang kakulangan. Ang pagkalalaki mo, ang tunay na pag-ibig mo, ay nasa puso; wala sa balukot mong katawan. Bayani ka sa aking mata at sa mata ng madla. Paglilingkuran kita at iibigin hanggang ako’y nabubuhay.”
Samantala, sa ibang dako ng Amerika, kausap ni Willie sa telepono ang dating asawa:
“Sana’y hindi kita naiistorbo. Napadaan lamang ako at hindi magtatagal. Baka ‘kako ibig mong malaman. . . Matataas ang grades ni Jeannie sa eskwela. Si Billy naman ay nagiging kamukha mo habang lumalaki. Ang balita ko ay kamukha mo rin ang bago mong anak na lalaki.
“Naisip ko l’ang tumawag at baka ibig mong malaman ang maliliit na bagay. . . Natatandaan mo ba sina Sam at Peg, ating kapit-bahay. Nag-divorce din sila katulad natin.
“Ang bahay natin ay giba na, ang tanging nalalabing ari-arian na ating pinagsaluhan. Dadaanan ng bagong freeway ang dati nating lupa. Maliliit na bagay, na baka ‘kako ibig mong malaman. . .”
Sagot ng kausap:
“Willie, patawarin mo ako. Nagkasala ako sa iyo. Hindi tunay na lalaki si Bert. Pinagsamantalahan lamang ako bago iniwan na parang isang basahan. Gustong-gusto kong bumalik sa iyo at magpanibagong-buhay. Lungkot na lungkot ako na wala ako sa inyong piling na mag-aama.
“Maaari tayong magsimulang muli, di ba? Magpupundar tayo ng bahay muli at pupulutin ang nagkapira-pirasong alaala at matatamis na bahagi ng ating buhay, di ba?
“Damdam ko ay may pag-ibig ka pang natitira sa iyong puso upang ako ay mapatawad at matanggap sa iyong kandugan at tahanan. Kung tungkol sa aking damdamin, ang pag-ibig ko sa iyo ay buong-buo pa hanggang sa ngayon. Nagkamali ako minsan, ipinangangako ko sa iyo, hindi na ako magkakamali pang muli.”
Ang unang kuwento ay country song ni Kenny Rogers.
Ruby
You've painted up your lips
And rolled and curled your tinted hair
Ruby are you contemplating going out somewhere
The shadow on the wall tells me the sun is going down
Oh Ruby, don't take your love to town
It wasn't me that started that old crazy Asian war
But I was proud to go and do my patriotic chore
And yes, it's true that I'm not the man I used to be
Oh, Ruby... I still need some company
It's hard to love a man whose legs are bent and paralyzed
And the wants and the needs of a woman your age, Ruby I realize,
But it won't be long I've heard them say until I’m not around
Oh Ruby, don't take your love to town
She's leaving now 'cause I just heard the slamming of the door
The way I know I've heard it slam some 1oo times before
And if I could move I'd get my gun and put her in the ground
Oh Ruby, don't take your love to town
Oh Ruby.. For god's sake turn around
Ang pangalawang kuwento ay ang country song ni Willie Nelson:
Little Things
I hope I won't disturb you with this call
I'm just in town for such a little while
And I thought perhaps you'd like to hear the news
Jeannie's grades were the highest in the school
Billy sure does look a lot like you
I understand your other son does too
And Billy said tell mom I miss her so
These were some little things
I thought you'd like to know
Remember Sam and Peg who lived next door
With them it seemed we always laughed so much
Well Sam and Peg don't live there anymore
I understand they broke up just like us
The house we lived in now has been torn down
Of all the things we owned the last to go
A freeway now runs through that part of town
These were some little things that
I thought you'd like to know
These were some little things that
I thought you'd like to know
May collection ako ng mga long-playing records ng country songs. Malulungkot ang country songs. Bakit gumanda ang takbo ng kuwento?
Diyaskeng anak kong binatilyo, pinatugtog ng paatras ang plaka nina Kenny Rogers at Willie Nelson!
RAPTURE
Maikling kuwento ni Percival Campoamor Cruz
“PUPUNTA TAYO SA PRAYER RALLY, anak. Malapit nang mangyari ang Rapture. Magkikita-kita tayong muli ng yumao mong ama.”
Heto ang sabi ni Aling Raymunda, matapos mabasa ang iniuwing papelito ni Perla. Isinasaad sa papelito na ang pagdalo sa prayer rally ay libre at gaganapin ito sa malalaking football stadia. Magsasalita sa isang prayer rally ang sikat na televangelist na si Rev. Martin Murray.
Ang malaking kaganapan ay gagawin nang sabay-sabay sa iba’t ibang football stadia sa buong mundo; ang bawa’t isa sa ilalim ng pangangasiwa ng isang televangelist na kasapi ng pandaigdig na samahan ng mga born-again-Christians.
Itinatakbo rin sa radyo at TV ang paalaala tungkol sa prayer rallies. Inaasahan na daang-daang-libong tao ang dadalo. Ang isang football stadium ay maaaring maglaman ng humigit-kumulang sa animanapung-libong tao.
Narinig ni William Evans ang balita sa radyo at nagpasiya siya na dadalhin ang buong pamilya sa nasabing prayer rally. Isa siya sa mga sundalo na lumaban sa gera sa Iraq at nakabalik nang buhay. Sanhi ng kanyang marubdob na karanasan sa gera ay lalo siyang nagtiwala sa kapangyarihan ng dasal, ng pagkakaroon ng tiwala kay Hesu Kristo.
Dadalo si Darlene at isasama ang anak na ang buhay ay may taning na dahilan sa pinsala ng kanser sa kanyang katawan.
Tiyak na sasama sa prayer rally si Leonor na ang kasintahan ay napugutan ng ulo sa Saudi Arabia sa dahilang siya ay napatunayang nagkasala sa pagpapalaganap ng Kistriyanismo doon kontra sa batas ng Islam.
Ang “Rapture”, ayon sa Bibliya, 1 Thessalonians 4:17, ay ang pagkikita sa alapaap ni Hesu Kristo at ng mga taong ibig niyang iligtas o ilayo sa kapahamakan. Ito ang pangalawang pagdating ni Hesu Kristo sa mundo.
Naging bantog ang 2012 bilang ang taon na kung kailan magugunaw daw ang mundo. May isang televangelist , si Rev. Harold Camping, na humula na Mayo 21, 2012 ang magiging katapusan ng mundo. Dumating at lumipas ang Mayo 21, 2012 at di naganap ang kanyang hula.
Ayon naman sa kalendaryo ng mga Mayas: December 21, 2012 ang katapusan ng isang siglo na binubuo ng 5,125 taon. May planeta na di nakikita na magiging napakalapit sa mundo at lilikha ito ng sari-saring matitinding kalamidad.
Sa Pilipinas, nabalita si Maria Lapaz, wawalungpuing bulag na matandang babae, na nagiging medium ng Espiritu Santo. Sabi niya: "Darating ang mga UFO upang kunin, isakay patungo sa ligtas na lugar ang mga mabubuting tao. Hindi niya sinabi kung kailan ito magaganap, nguni’t malapit na, sabi niya. Ang sakay ng mga UFO ay mga aliens na ang haba ay humigit-kumulang sa limang pulgada (5 inches) at sila ay mukhang palaka."
Sabi niya: "May darating na taga-ibang planeta na kasinlalaki lamang ng palakang-Araneta. Marahil, five inches lamang ang height nila. Kukunin nila ang mabubuti at isasakay sa kanilang sasakyan. Ang masasama, ang nagpapayaman, magpumilit man, ay hindi kukunin. Kaya ang habilin niya, magpakabuti na tayo. Isang pagkuha lamang. Ililipat sila sa ibang planeta at kapag halos ubos na ang tao dito sa daigdig, dahil sa kalamidad, kapag may kapayapaan na saka sila ibabalik."
Malaki ang problema ni Grace sapagka’t ang kanyang asawa ay hindi naniniwala sa Diyos at sa ano mang relihiyon. Sinubukan na niya, sa maraming nakalipas na pagkakataon, na isama ang asawa sa simbahan at nang marinig niya ang salita ng Diyos, nguni’t tila walang pag-asa ang pagsusumikap na ito.
Physicist si Carl na nagta-trabaho sa Jet Propulsion Laboratory (JPL) sa Pasadena, California. Naniniwala siya na mahirap gunawin ang mundo. Napakalaking fuerza ang kailangan upang ito ay mangyari. Ang probabilidad na ang fuerza na iyan ay nalalapit nang dumating sa mundo ay maliit. Di niya maintindihan ang konsepto ng Diyos sapagka’t sa paniniwala niya ay nagsimula ang lahat sa wala, bagama’t paano maipaliliwanag ang konsepto ng wala na hindi naiintindihan ang konsepto ng mayroon. Mayroon ba sa simula at sumunod ang wala. O wala ba sa simula at pagkatapos ay nagkaroon? Ano ang nauna: Mayroon o wala. . . Saan sa bahagi ng palaisipang ito pumapasok ang konsepto ng Diyos?
Malalaki ang mga billboards na nagbabalita sa malalaking prayer rallies sa iba't ibang stadia.
“Magbalik kay Kristo!”
“Si Kristo ang Kaligtasan!”
“Magbagong-loob, dumating na si Kristo!”
Hiyaw ng mga billboards.
Nang dumating ang araw ng prayer rallies ay dagsa-dagsang tao ang lumabas sa kalsada at tinahak nila ang landas patungo sa mga stadia. Sumikip ang mga kalye at ang mga highway. Nagka-traffic sa maraming lansangan. Naglabasan ang maraming pulis upang tumulong sa pagpapanatili ng kaayusan.
Sa simula ay nagkantahan muna ang mga nagsidalo sa isang prayer rally sa pamumuno ng mga gospel singers. Mabilis na ang mga tao ay nakadama ng masidhing sigla at pananabik. Libu-libo ang laman ng stadium nguni’t iisa ang boses at damdamin ng lahat. Inalis nila sa kanilang pag-iisip ang mga hamon at pasanin sa buhay. Ang bawa’t isip ay nakatuon sa pagtatanggap sa salita ng Diyos, sa pagtatanggap kay Hesu Kristo bilang Diyos at Tagapagligtas. Bagama’t bawa’t isa ay nakadarama ng galak sa kaibuturan ng puso, ang nasabing galak ay payapa at tahimik.
Pumagitna sa entablado ang ministro. Sa tinig na malakas at mapaghamon, isinigaw niya: “Naparito ba tayo upang tanggapin sa ating puso si Hesu Kristo?”
Sagot sabay-sabay ng mga tao: “Amen!”
“Tinatanggap ba natin na si Kristo ang ating Panginoon?”
“Amen!”
“Si Kristo ba ang ating Tagapag-ligtas?”
“Amen!”
“Si Kristo ba ang simula at ang wakas?”
“Amen!”
“Si Kristo ba ang nagbibigay ng buhay na walang hanggan?”
“Amen”
At habang ang mga tao ay nasa kainitan ng kanilang pagbibigay ng buong katapatan kay Hesu Kristo ay gumalaw ang stadium. Umangat na tila may kapangyarihang humugot dito mula sa pagkakatanim sa lupa. Lumutang ang stadium, lumipad, tumaas sa alapaap, sumibad ng takbo kawangis ng spaceship at nawala sa kalawakan.
Hiyaw nang hiyaw si Grace: “Carl, Carl, ayaw kitang iwan. Nasaan ka, Carl!”
Panatag naman si Darlene at niyakap ang anak, sabay sabi, “Anak, magkakasama na tayo habang buhay; di ka na pipinsalain ng iyong sakit.”
Ang mag-anak naman ni William Evans ay magkakayakap at, magkahalo ang damdamin ng tuwa at pagkamangha sa nagaganap, sila’y nagpatuloy sa pagdadasal ng “Ama Namin”.
Samantala, ang mga naiwan sa lupa at napagmasdan ang paglisan ng mga lumulutang na football stadia na punung-puno ng mga tao, ay nabalot ang mga damdamin ng pagtataka at pagkatakot.
Maikling kuwento ni Percival Campoamor Cruz
“PUPUNTA TAYO SA PRAYER RALLY, anak. Malapit nang mangyari ang Rapture. Magkikita-kita tayong muli ng yumao mong ama.”
Heto ang sabi ni Aling Raymunda, matapos mabasa ang iniuwing papelito ni Perla. Isinasaad sa papelito na ang pagdalo sa prayer rally ay libre at gaganapin ito sa malalaking football stadia. Magsasalita sa isang prayer rally ang sikat na televangelist na si Rev. Martin Murray.
Ang malaking kaganapan ay gagawin nang sabay-sabay sa iba’t ibang football stadia sa buong mundo; ang bawa’t isa sa ilalim ng pangangasiwa ng isang televangelist na kasapi ng pandaigdig na samahan ng mga born-again-Christians.
Itinatakbo rin sa radyo at TV ang paalaala tungkol sa prayer rallies. Inaasahan na daang-daang-libong tao ang dadalo. Ang isang football stadium ay maaaring maglaman ng humigit-kumulang sa animanapung-libong tao.
Narinig ni William Evans ang balita sa radyo at nagpasiya siya na dadalhin ang buong pamilya sa nasabing prayer rally. Isa siya sa mga sundalo na lumaban sa gera sa Iraq at nakabalik nang buhay. Sanhi ng kanyang marubdob na karanasan sa gera ay lalo siyang nagtiwala sa kapangyarihan ng dasal, ng pagkakaroon ng tiwala kay Hesu Kristo.
Dadalo si Darlene at isasama ang anak na ang buhay ay may taning na dahilan sa pinsala ng kanser sa kanyang katawan.
Tiyak na sasama sa prayer rally si Leonor na ang kasintahan ay napugutan ng ulo sa Saudi Arabia sa dahilang siya ay napatunayang nagkasala sa pagpapalaganap ng Kistriyanismo doon kontra sa batas ng Islam.
Ang “Rapture”, ayon sa Bibliya, 1 Thessalonians 4:17, ay ang pagkikita sa alapaap ni Hesu Kristo at ng mga taong ibig niyang iligtas o ilayo sa kapahamakan. Ito ang pangalawang pagdating ni Hesu Kristo sa mundo.
Naging bantog ang 2012 bilang ang taon na kung kailan magugunaw daw ang mundo. May isang televangelist , si Rev. Harold Camping, na humula na Mayo 21, 2012 ang magiging katapusan ng mundo. Dumating at lumipas ang Mayo 21, 2012 at di naganap ang kanyang hula.
Ayon naman sa kalendaryo ng mga Mayas: December 21, 2012 ang katapusan ng isang siglo na binubuo ng 5,125 taon. May planeta na di nakikita na magiging napakalapit sa mundo at lilikha ito ng sari-saring matitinding kalamidad.
Sa Pilipinas, nabalita si Maria Lapaz, wawalungpuing bulag na matandang babae, na nagiging medium ng Espiritu Santo. Sabi niya: "Darating ang mga UFO upang kunin, isakay patungo sa ligtas na lugar ang mga mabubuting tao. Hindi niya sinabi kung kailan ito magaganap, nguni’t malapit na, sabi niya. Ang sakay ng mga UFO ay mga aliens na ang haba ay humigit-kumulang sa limang pulgada (5 inches) at sila ay mukhang palaka."
Sabi niya: "May darating na taga-ibang planeta na kasinlalaki lamang ng palakang-Araneta. Marahil, five inches lamang ang height nila. Kukunin nila ang mabubuti at isasakay sa kanilang sasakyan. Ang masasama, ang nagpapayaman, magpumilit man, ay hindi kukunin. Kaya ang habilin niya, magpakabuti na tayo. Isang pagkuha lamang. Ililipat sila sa ibang planeta at kapag halos ubos na ang tao dito sa daigdig, dahil sa kalamidad, kapag may kapayapaan na saka sila ibabalik."
Malaki ang problema ni Grace sapagka’t ang kanyang asawa ay hindi naniniwala sa Diyos at sa ano mang relihiyon. Sinubukan na niya, sa maraming nakalipas na pagkakataon, na isama ang asawa sa simbahan at nang marinig niya ang salita ng Diyos, nguni’t tila walang pag-asa ang pagsusumikap na ito.
Physicist si Carl na nagta-trabaho sa Jet Propulsion Laboratory (JPL) sa Pasadena, California. Naniniwala siya na mahirap gunawin ang mundo. Napakalaking fuerza ang kailangan upang ito ay mangyari. Ang probabilidad na ang fuerza na iyan ay nalalapit nang dumating sa mundo ay maliit. Di niya maintindihan ang konsepto ng Diyos sapagka’t sa paniniwala niya ay nagsimula ang lahat sa wala, bagama’t paano maipaliliwanag ang konsepto ng wala na hindi naiintindihan ang konsepto ng mayroon. Mayroon ba sa simula at sumunod ang wala. O wala ba sa simula at pagkatapos ay nagkaroon? Ano ang nauna: Mayroon o wala. . . Saan sa bahagi ng palaisipang ito pumapasok ang konsepto ng Diyos?
Malalaki ang mga billboards na nagbabalita sa malalaking prayer rallies sa iba't ibang stadia.
“Magbalik kay Kristo!”
“Si Kristo ang Kaligtasan!”
“Magbagong-loob, dumating na si Kristo!”
Hiyaw ng mga billboards.
Nang dumating ang araw ng prayer rallies ay dagsa-dagsang tao ang lumabas sa kalsada at tinahak nila ang landas patungo sa mga stadia. Sumikip ang mga kalye at ang mga highway. Nagka-traffic sa maraming lansangan. Naglabasan ang maraming pulis upang tumulong sa pagpapanatili ng kaayusan.
Sa simula ay nagkantahan muna ang mga nagsidalo sa isang prayer rally sa pamumuno ng mga gospel singers. Mabilis na ang mga tao ay nakadama ng masidhing sigla at pananabik. Libu-libo ang laman ng stadium nguni’t iisa ang boses at damdamin ng lahat. Inalis nila sa kanilang pag-iisip ang mga hamon at pasanin sa buhay. Ang bawa’t isip ay nakatuon sa pagtatanggap sa salita ng Diyos, sa pagtatanggap kay Hesu Kristo bilang Diyos at Tagapagligtas. Bagama’t bawa’t isa ay nakadarama ng galak sa kaibuturan ng puso, ang nasabing galak ay payapa at tahimik.
Pumagitna sa entablado ang ministro. Sa tinig na malakas at mapaghamon, isinigaw niya: “Naparito ba tayo upang tanggapin sa ating puso si Hesu Kristo?”
Sagot sabay-sabay ng mga tao: “Amen!”
“Tinatanggap ba natin na si Kristo ang ating Panginoon?”
“Amen!”
“Si Kristo ba ang ating Tagapag-ligtas?”
“Amen!”
“Si Kristo ba ang simula at ang wakas?”
“Amen!”
“Si Kristo ba ang nagbibigay ng buhay na walang hanggan?”
“Amen”
At habang ang mga tao ay nasa kainitan ng kanilang pagbibigay ng buong katapatan kay Hesu Kristo ay gumalaw ang stadium. Umangat na tila may kapangyarihang humugot dito mula sa pagkakatanim sa lupa. Lumutang ang stadium, lumipad, tumaas sa alapaap, sumibad ng takbo kawangis ng spaceship at nawala sa kalawakan.
Hiyaw nang hiyaw si Grace: “Carl, Carl, ayaw kitang iwan. Nasaan ka, Carl!”
Panatag naman si Darlene at niyakap ang anak, sabay sabi, “Anak, magkakasama na tayo habang buhay; di ka na pipinsalain ng iyong sakit.”
Ang mag-anak naman ni William Evans ay magkakayakap at, magkahalo ang damdamin ng tuwa at pagkamangha sa nagaganap, sila’y nagpatuloy sa pagdadasal ng “Ama Namin”.
Samantala, ang mga naiwan sa lupa at napagmasdan ang paglisan ng mga lumulutang na football stadia na punung-puno ng mga tao, ay nabalot ang mga damdamin ng pagtataka at pagkatakot.
|
Malas na Toyota
Kuwento ni P Campoamor Cruz
Sabi ni Bien kay Bal, "May mga lalaking nagtatanong kung dito ka nag-oofisina. Armado sila.
Namutla si Bal, bago nagtanong, "Pare, mukha bang delikado?"
"Halika sa bintana. Nang makita mo."
Mula sa glass wall ng gusali, sa ika-pitong palapag, ay nasipat ni Bal ang pangkat ng mga pitong malalaking lalaki na nakatayo sa may gilid ng kalye. May inaabangan sila. Bawa't isa sa kanila ay mukhang papatay ng tao. May kalong sa mga braso na mahahabang baril. Sa mga baywang ay may nakasuksok na mga pistola.
May isa pang ka-ofisina si Bal, si Manuel, na isa ring malaking tao at bihasa sa babag. Pinakiusapan siya ni Bal na kung maaari ay bumaba siya ng gusali at kausapin ang lider ng mga armadong lalaki.
"Hinahanap daw ako," sabi ni Bal.
Agad-agad ay bumaba si Manuel mula sa itaas ng gusali at pinuntahan ang lider ng mga armadong lalaki na nasa gilid din ng kalye, nguni't nasa loob ng isang kotse.
Ang lider ay si Victor. Matapos ang pagbati at pagpapakilala, tuwirang nagpahayag si Manuel. "Adre, hinahanap mo daw iyong si Bal Hernandez."
"Oo," sagot ni Victor. Ka-ofisina mo ba?"
"Oo, adre, ka-ofisina at kumpadre pa. Desenteng tao siya."
"Babaero siya!" agad ay paratang ni Victor. Ang binabae niya nitong huli ay ang asawa ko! Parang nilagyan niya ng tae ang ulo ko."
Kapagdaka ay sumagot si Manuel, "Nagkakamali ka! Di babaero si Bal! Mabuti at nagkaharap tayo bago umuwi ang galit mo sa di maganda."
Ipinagtapat ni Victor na nakita niya si Bal, sakay sa isang Toyota Corolla at ang kasama ay ang kanyang Mrs. Sinundan niya ang Toyota nguni't dahil sa kinailangang tumigil siya sa isang red light ay nakapuslit ang sinusundan. "Malamang ay pumasok sa motel ang dalawa," pakli ni Victor.
"Ang lalaking nakita kong nagmamaneho ng Toyota ay 5'4" ang taas, humigit-kumulang. Kulot ang buhok at may bigote, at magandang lalaki."
"Pumunta ako sa Land Transportation Office upang mabatid ang may-ari ng Toyota. Ang Toyota Corolla na may Plate # SVC97460 ay naka-rehistro sa pangalan ni Bal Hernandez."
Nakiusap si Manuel kay Victor na huwag padalos-dalos at kung maaari ay magharap si Victor at si Bal. Pumayag naman ang napendehong lalaki.
Ang napagkasunduang lugar ng pagkikita ay isang Cafe sa may riles ng tren. Dumating sa Cafe si Bal na napaliligiran ni Manuel at apat pang bodyguards na may dalang paputok. Naghihintay na sa Cafe si Victor, at siya rin ay napapaligiran ng mga lalaking mababangis ang itsura.
Kung hindi magkakasundo sa paliwanagan ang dalawang pangkat ay tiyak na dadanak ang dugo sa Cafe. Anong laking disgrasya!
Lumilitaw, sa kuwento ni Vic, na siya at ang kanyang asawa ay di na nagsisiping sa iisang kama. Kasalukuyang inaayos ng mga abogado ang kanilang legal na paghihiwalay. Nguni't sa panahon na nakita ang asawa na kasama si Bal sa loob ng isang Toyota ay hindi pa tapos ang paghihiwalay.
Nang dumating ang pagkakataon kay Bal na magpaliwanag, ito ang kanyang naging pahayag:
Ang Toyota Corolla ay kanya. Nguni't ang kotse na iyon ay napakamalas. Isang linggo pa lamang sa kanya ay nakabundol na siya ng isang batang babae na biglang tumawid. Dinala ang bata sa ospital at sa awa ng Diyos ay nabuhay.
May iba pang kamalasan ang dumating sa buhay ni Bal. "Hindi ko na iisa-isahin pa." sabi niya.
"Ang naging pasiya ko ay ibenta ang kotse. Ibinenta ko kay Tom Reyes, anak ng may-ari ng malaking real estate development company. Guwapo, kulot ang buhok, at may bigote si Tom. Mapagkakamalian mo na siya at ako ay iisang tao."
Pinutol ni Victor ang paliwanag at nagsabi, "Paano mo maipapaliwanag na ang auto ay naka-rehistro sa pangalan mo?!"
Ipinakita ni Bal ang Deed of Sale. Ang petsa sa Deed of Sale ay matagal na, maraming buwan bago pa naganap ang pagkakakita sa iisang sasakyan ang nagmamaneho ng Toyota at ang asawa ni Victor.
"Ang auto ay naka-rehistro pa sa pangalan ko hanggang sa ngayon."
SA LILIM NG ISANG PUNUNGKAHOY
Alberto Segismundo Cruz
(Liwayway, Marso 23, 1953. Nailathala muli ng Asian Journal San Diego noong Marso 25, 2011)
Ako’y isang punungkahoy. . . Nguni't hindi ako namumunga. Hindi ako namumulaklak. Ang silbi ko'y magbigay lamang ng lilim sa dampa at sa bakurang aking kinaroroonan. Masibol na akong punungkahoy nang ipagbili ng dating may-ari ang dampa at bakurang iyon kay Mang Sendong, isang lalaking dayuhan sa aming pook, walang nakaaalam kung saan galing. . . at dala ang isang sanggol na wala pang anim na buwan.
— Nabalitaan kong ipinagbibili ninyo ang inyong dampa at bakuran. . . at ang inyong bukid sa libis, — narinig kong wika ni Mang Sendong sa dating may-ari. — Ibig ko pong bilhin kung. . . tayo'y magkakasundo. Nguni't naging madali ang pagkakasundo.
Sa halagang itinuring ng may-ari'y hindi na tumawad si Mang Sendong.
— Ang aking anak ay ulila na sa ina. . . — narinig kong sinabi ni Mang Sendong, upang kaipala'y sagutin ang pagtatanong na ipinahihiwatig ng may-ari sa pagtingin-tingin sa sanggol na nasa bisig ng kausap.
— Namatay ang kanyang ina nang siya'y isilang... at ako ngayon ang ina at ama niya! --
Makailang araw lamang ay lumipat na ang mag-ama sa dampa. Mula noon ay napaukol ang aking pansin kay Mang Sendong at sa kanyang anak. Nakita ko kay Mang Sendong ang dapat hangaan sa isang lalaki -- ang siya'y maging ama't ina ng kanyang anak. Maaga siyang bumabangon upang gumatas sa kanyang inahin — iyon ang ipinasususo sa sanggol. Masipag siya. Habang gumagawa siya sa kanyang bukid ay pasaglit-saglit siya sa bahay upang tingnan ang kanyang sanggol. Ang mga halaman sa kanyang bakuran ay alagang-alaga rin niya - ang mga puno ng mangga, bayabas, santol at tsiko, na sa masinop na pagpapala niya'y masaganang nagsisipamunga. Ang kaliit-liitang sulok ng looban ay napapakikinabangan ng mga alaga niyang mga baboy at manok.
Kahanga-hanga ang pagsisikap niya sa kabuhayan, at sa palagay ko, ang lahat ay ginagawa niya alang-alang sa kinabukasan ng kanyang sanggol. Madalas na si Mang Sendong ay nagpapahingalay sa aking lilim. Hindi nakakaila sa akin ang kanyang kalumbayan.
Naririnig ko ang kanyang mga bunting-hininga. May pangalan ng babaeng lagi niyang tinatawag-tawag: — Priscila! Priscila! — Naririnig ko rin ang may panambitan niyang sambitin: — Ano ang nagawa kong pagkukulang at nilisan mo ako? — Sa simula'y hindi ko maunawaan kung ano ang kahulugan ng kanyang mga binibigkas.
At sa maraming pagkalagas ng aking mga dahon at sa pagsusupling na muli ng aking mga sanga, ay nasaksihan ko ang unti-unting pagsibol ng anak ni Mang Sendong. Priscila ang kanyang pangalan, Ngayon, ang kanyang malilikot at mumunting paa'y naghahabulan na sa bakuran. At nasasaksihan kong tila unti-unting nagkakakulay ang buhay ni Mang Sendong. Sumasaya na siya.
Kung hapon, hindi na si Mang Sendong lamang ang nauupo sa aking lilim. Kapiling na niyang nauupo sa paanan ko si Priscila. Matabil si Priscila. Marami siyang itinatanong; mga tanong ng kamusmusan.
Minsa’y narinig kong sabi ni Mang Sendong sa kanyang matabil na anak. —- Marami ka pang hindi maiintindihan. Nguni't paglaki mo'y saka mo malalaman ang mga sagot...
Marami akong narinig na ikinuwento si Mang Sendong kay Priscila — ang kuwento ng Sanggol na ipinanganak sa sabsaban, ang pastol na si David na sa lilim ko nangaganap ang mahabang kasaysayan na karugtong ng pighati, pakikipaglaban sa higante, ang batang si Jose na ipinagbili ng kanyang mga kapatid.
Sa kabaitan iginising ni Mang Sendong ang anak.
—Ibig kong maging mabait ka, anak... — narinig kong sabi pa ni Mang Sendong, na napabuntung-hininga at napatingin sa malayong parang may nagugunita. — Nguni't ikaw ay maganda... mabibilog ang iyong mga mata... maitim at malago ang iyong buhok… maganda ka, nguni't... hindi ka rin magiging maganda kung di ka magiging mabait.
-—Magiging mabait ako, Tatay... magiging mabait ako. . . — sagot ni Priscila at yumapos siya kay Mang Sendong. Nakita kong nangingilid ang luha sa mga mata nang hagkan ni Mang Sendong ang anak.
Nasubaybayan ko ang paglaki ni Priscila. Pinapag-aral siya ni Mang Sendong at nakarating hanggang ikalawang taon ng haiskul. Si Mang Sendong ang matiyagang naghahatid at sumasalubong sa anak sa pagpasok sa paaralan sa kabayanan. Nang magdalaga si Priscila ay iningatan ni Mang Sendong ang anak na tulad sa isang mahalagang hiyas. Iminulat niya kay Priscila na ang kalinisan ng isang dalaga ay “maningning pa sa mga bituin sa langit kung ang puri ay dalisay at walang bahid-dungis”.
Nguni't isang araw, sa tahimik na pamumuhay ng mag-ama na tila hiwalay sa labas ng daigdig, ay may napaligaw na isang binata. Nakaupo isang umaga sa aking lilim si Priscila nang lumapit sa kanya ang binatang iyon at magalang na bumati. Nakita ko ang biglang pamumula ng mga pisngi ni Priscila, at parang isang mailap na ibong nagipit kaya lamang hindi agad nakalipad sa malayo.
— Ipagpatawad ninyo ang paglapit ko, Binibini... — sabi ng binata na nakapamintana sa mga mata ang paghangang di maikaila sa pagkatitig kay Priscila. — Malungkot lang talaga ang walang kakilala sa isang pook, kaya di man dapat ay nangahas na akong lumapit upang makipagkilala. . .
-- Aba, e... e... — at utal sa pagsasalita si Prisciia. — tatang ko po e . . . — at napaurong siya at tinanaw si Mang Sendong na lumalakad na palapit at iniwan ang ginagawa sa duluhan nang makitang may kausap si Priscila.
Magalang na nagbigay ng magandang umaga ang binata.Nagpakilalang siya’y si Milo Verdeflor, isang manunulat. Nagbabakasyon sa pook na iyon. Walang kakilala at nasasabik magkaroon ng kausap.
— Kayo ang pinakamalapit sa aking kinatitirahan. . . — nasabi pa ng binata, at sinulyapan si Priscila na nasa likuran ng ama. -- Natatanaw ko kung gabi ang liwanag ng inyong ilaw, kaya naisip ko pong magsadya naman dito sa inyo upang makipagkilala. . . --
Mula noon, si Milo ay madalas nang dumalaw kina Mang Sendong. Madalas silang nag-uusap sa aking lilim.
-- Mabait at magalang si Milo. Madaling nagkahulihan sila ng loob ni Mang Sendong. Maraming naibabalita si Milo — ang matuling pag-unlad ng Maynila, ang malakas na pagsulong ng karunungan, at ang mga nagaganap na pangyayari sa iba't ibang panig ng daigdig. Kung dumarating si Milo na si Mang Sendong ay gumagawa sa kanyang bukid sa libis, ay si Priscila na ang tumatanggap sa binata. Nahalata kong si Milo ma'y madaling kinalugdan ni Priscila. Madalas na namamasyal sila sa bukid at kung umuuwi'y may dalang mga bulaklak na ligaw. Kung nauupo sila sa aking lilim ay napapakinggan ko ang kanilang pag-uusap, Ikinukuwento ni Milo kay Priscila ang buhay sa Maynila, ang mga kasayahan, ang sine, ang mga naitklub. Nakikita kong kumikislap ang mga mata ni Priscila sa kaligayahan.
—- Nguni't lahat ng iyon ay pagsasawaan mo. . . — minsa'y narinig kong sinabi ni Milo.
— Hahapuin ang buhay mo sa walang tigil na pag-inog ng buhay roon. Sa palagay ko'y naririto ang tunay na buhay. . . walang ingay na nakababagot, nakakausap mong palagi ang iyong sarili sa katahimikan. . . Malapit sa kalikasan, kaibigan ng punungkahoy na ito, ng bukid, ng mayayamang lupa... walang pagbabalatkayo ang lahat ng bagay. . .
— Oo nga, Milo. . . — at napabuntung-hininga si Priscila.
— Maligaya ako sa ibinabalita mo sa aking Maynila. Nguni't sa puso ko'y nakatanim ang lahat ng naririto. Ito ang aking daigdig... Katulad ko ang punungkahoy na ito na kapag binunot sa kinatatamnan ay walang salang mamamatay...
At nakita kong hinawakan ni Milo ang isang kamay ni Priscila.
— Kung mapaniniwalaan mo lamang... — anang binata. — Mula nang makilala kita, ang daigdig mo'y inari ko na ring aking daigdig. sapagka't kung saan ka naroroon ay naroroon ang aking ligaya. . .
Nanatili si Milo na hawak ang kamay ni Priscila. Kapwa nakasandig ang kanilang likod sa aking puno at nakatingin sa malayo at tila nangangarap. Nguni't hindi ko sila mapagpagunitaang lumalapit si Mang Sendong.
Nang makita ng matanda ang kanilang ayos na magkahawak ang kamay ay napatigil si Mang Sendong, at pagkatapos ay yuko ang ulong tumalikod.
Hinatinggabi si Mang Sendong sa pag-iisip sa tabi ng aking puno nang gabing iyon. — Kalikasan ng buhay ang umibig... — narinig kong ibinuntung-hininga niya. — Hindi ko siya mahahadlangan kung hangad ko rin lamang ang kanyang kaligayahan. --
Hindi nagtagal at nasaksihan ko sa bakurang iyon ang isang tahimik na kasal. Walang hangad si Mang Sendong liban sa kaligayahan ni Priscila. Ang tanging hinihingi ni Mang Sendong kay Milo ay huwag lamang ilayo sa kanya ang anak na tanging aliw ng kanyang kaluluwa.
—Iyan po ang napagkayarian naming talaga ni Priscila, — sagot ni Milo. — Naririto po ang kanyang kaligayahan at di ko siya maiaalis dito. . .
Paminsan-minsan lamang kung lumuwas ng Maynila ang mag-asawa. Ilang araw lamang kung mamalagi sila roon at bumabaiik na muli. Kung naiiwang mag-isa si Mang Sendong, ang kanyang mga sandali'y madalas na paraanin sa pag-upo sa aking lilim na parang may malalim siyang iniisip, at madalas tuloy na manasa kong matunghayan ang tunay na laman ng kanyang puso.
Isang araw na wala ang mag-asawa, isang babaeng may katandaan na ring katulad ni Mang Sendong ang tumawag sa dampa. Nang walang sumagot ay naupo ang babae sa hagdan. Mula sa bukid ay dumating si Mang Sendong at gayon na lamang ang pagkagulat niya sa pagkakita sa babae.
— Priscila! — nabigkas ni Mang Sendong.
— Oo, Sendong... —anang babae na parang mapapaiyak, — hindi mo akalaing matatagpuan kita rito. Nguni't marami nang taong naghahanap ako... ipinagtatanong kita... salamat na lamang at may nakapaghimaton din sa akin...
— Nguni't bakit pa, Priscila? Bakit pa ? — nagugulumihanang sagot ni Mang Sendong.
— Nagkasala ako sa iyo't sa ating anak. Panahon ang nagpadala sa akin sa malaking pagkakasalang aking nagawa. Maikli na lamang ang aking buhay. Ibig kong makahingi ng tawad sa iyo at makilala ang aking anak. . . --
— Matagal ko nang natutuhang patawarin ka, Priscila... — sagot ni Mang Sendong na gumagaralgal ang tinig. — Napawi na ng panahon ng pagdaramdam ko sa iyo. . . Nguni't ukol sa iyong anak, kay Priscilang iyong anak. . . — patuloy ni Mang Sendong, — hindi ka na dapat pakilala sa kanya. Akala niya'y matagal ka nang patay. Maligaya siya sa piling ng isang marangal na lalaking ngayo'y kanyang asawa. Hindi siya magiging maligaya kung malamang ang kanyang ina'y may madilim na kahapong pinagdaanan. . . --
— Nguni't hindi na niya kailangang ako'y makilala pa, Sendong. . . — at malungkot na napaiyak ang babae. — Ibig ko lang mapalapit sa piling niya. Mapaglingkuran siya kahit paano. . . ibig kong madama kahit sa maikling panahon ang kaligayahan ng isang pusong-ina na aangkin sa kanya kahit sa sarili ko man lamang. . . sabi nito.
— Nguni't ingatan mong huwag kang makilala niya . . . --
Minsan pang ipinakilala ni Mang Sendong, ang kadakilaan ng puso niya. Nguni't sa ibabaw ng kapyang pagpapatawad ay sinikap niyang maingatan ang kaligayahan ni Priscila.
Nang magbalik sa bahay ang mag-asawang Priscila at Milo ay ipinakilala ni Mang Sendong sa anak ang matandang babaeng dinatnan. — Si Silang ay kamaganak kong malayo . . . — anang
matanda. — Dito siya maninirahan sa atin upang makatulong mo. At pagkaraan ay nanaog na si Mang Sendong. Pinabayaan niyang magkaharap ang mag-ina. Saglit siyang napatigil sa aking
lilim. May kalungkutan akong nabakas sa kanyang mukha.
-- Ina rin siya ng aking anak — narinig kong usal ni Mang Sendong. — At di ko maipagkakait sa kanya ang kaligayahan ng pusong-ina. Maiingatan din niya ang kaligayahan ng aming
anak. --
At lumakad na si Mang Sendong na patungo sa kanyang bukid sa libis. Sa pagkakatalikod niya'y nakita kong may pinapahid siya sa kanyang mga pisngi.
The Whisperer
Short story by Percival Campoamor Cruz
It is very tragic for parents to be preceded in death by their children. It is presumed and it is commonplace that the parents, by sheer factor of age, will die first.
Once in a rare time, though, accidents or sickness happen; crimes and wars happen. These happenings can end the life of anyone, young and old.
Such was the fate of the couple Ivan and Dolores, and their daughter, Mercedes. Mercedes was a 40-year old unmarried woman. She worked in the bank and had an above-average income. Her co-workers and friends loved her for her liveliness and kind-heartedness.
She was always up-and-about, cheerful, she loved making jokes and making people feel relaxed and happy. She was out-going; she often went out with friends to dine and dance. A fulfilling professional and social life she had.
Very unusual but she did not have a serious relationship with any man or woman. On top of her good qualities as a person, Mercedes was attractive. If she remained single, it was, perhaps, because of her choice to be independent, a free spirit. It was unusual, compared to other women of her age and status, that she was single and that she lived with her parents. But that was the case.
Her parents, in their 70s, took care of her needs at home. The concern for each other was reciprocal for she, in turn, took care of her parents. She drove the car for them and shopped supplies for them. She did not have to give financial support to the parents because they were well off. What she earned she saved in the bank. She was very good with her money.
One morning, Mercedes did not feel well and asked her parents to take her to the hospital. They called 911 and an ambulance came down to pick her up. She, later on, assured her parents that nothing much was going on. She came home from the hospital, went to work, and life went on as before.
After a month, she became ill again. She was brought to the hospital and, this time, she was confined.
A year ago, Mercedes was diagnosed as having cancer. The doctor recommended an aggressive treatment, but she refused it. She dreaded going through chemotherapy and surgery. She believed that her condition was irreversible, and to suffer from the pains, discomfort, and toll on the body brought about by chemotherapy and radiation, was unwarranted. She kept her condition a secret. She did not want to make her parents anxious.
The next trip to the emergency was the final one. She was already dying. The parents asked Mercedes’ siblings to come to the hospital immediately; they came from different parts of the country. Gathered in the hospital, everyone took a turn in looking after her and in outpouring love for her.
An uncle, when it was his turn to talk to Mercedes, told her, “I’m going to recite a short prayer. Say this prayer whenever you need to; it will heal you and give you comfort.” Matter-of-factly, Mercedes said, “Uncle, I’m not going to heal. I know I'm dying.” The uncle followed up, “It does not matter. If not your body, the prayer will heal your spirit and you will have comfort on the coming journey.”
She was strong and brave regardless of her condition. She knew she was dying. But she never shed a tear nor showed any sign of fear. Up to the end, her concern was to not cause sadness and despair to her parents. The doctor gave her morphine intravenously, and she went away slowly and peacefully.
She was given a beautiful memorial and interment. Thereafter, the grieving parents came to the park every Friday. It was there that they interred the remains of their daughter.
It was a beautiful day at the park. The weather was toasty. The sky was clear. And the trees and flowers were blooming in inspiring colors. From a distance the parents saw a middle-aged woman walking toward them. People who came to the park to visit usually came in cars. This woman was walking and the parents did not get to see whether she came from the gates or from the far end of the park.
It turned out her object was to meet and talk to them. She began, “My name is Maria Luna. I’m a diviner, a whisperer.” The parents looked at each other with expressions of wonder. Ivan replied, “I’m sorry. What’s a diviner, a whisperer?”
“I communicate with the dead. I can summon the spirit to appear before relatives.”
“My God!” Dolores exclaimed.
“Do you want to see your daughter once again?”
“You’re hurting us this way, whoever you are!” Dolores exclaimed.
“My purpose is to show you that your daughter is all right and she’s happy where she is. I’m sorry to hurt you; my purpose is to lessen your grief, not to add to it,” the stranger said. And she started to leave.
Ivan called her back and said. “If this is not a kind of scam, I’m for it.”
The woman pointed her finger to the horizon. “Look over there,” she said.
The parents saw their Mercedes in the field amidst the trees. There was a certain glow around her. She was wearing her favorite pink dress. She was happy and looked like chasing and playing with a butterfly. Her golden hair was being blown by the wind and her feet seemed to bounce off the grass.
The parents had mixed emotions about what they saw. It was gladdening to see that Mercedes was happy and still bursting with energy; however, it was saddening to think that they could not have her back.
“You see her, but you cannot touch her. You cannot talk to her,” the woman explained.
“But watch, she will wave her hand to acknowledge that she knows you are here.”
The parents waved back and then she faded away.
Then the woman asked to be excused. She needed to go.
Ivan asked her, “Where do we look for you?”
The woman said, “You can find me at the St. Ignatius Church in the City of Loyola.”
Ivan and Dolores could not believe what they had experienced. They wanted to believe that the experience was real; but at the same time, they entertained the doubt that perhaps they were just hallucinating. Perhaps, it was just a trick. Maybe the woman was just some kind of a hypnotist.
To find out the truth, they sought to find Maria Luna and talk to her again. One day, they went to the St. Ignatius Church in the City of Loyola.
They were met at the church by a young man, he was the church’s porter.
“Very well, let me take you to Maria Luna,” the young man said.
He led them to the crypts which were in the basement of the church. Then he showed them one particular crypt. The inscription on the crypt read: “Maria Luna March 15, 1947 – September 1, 1987”
Dolores gasped in disbelief, “Oh, my God. She had been dead for thirty-one years!”
Conde de Guantes
Short story by P Campoamor Cruz
In Spain there lived this gentleman who became known as the Conde de Guantes, the Gloved Count of Seville.
He had a friend doctor but would not ask him about his developing medical problem. He and the doctor lived in the same community, went to the same sports club; often played golf together and went to the same social activities. However, he did not want the doctor to know about his problem. He could have fun with him, but would not discuss problems with him. He did not want their circle of friends and neighbors know about his weird and troubling condition. Once he told the doctor, the information would surely spread around, as did a gossip.
His wife knew about the rare condition. She saw that everything else was well with him. Except that thing. His body mass index was fine. His latest blood test showed good sugar levels and ideal cholesterol levels. He was feeling fine and healthy. He was full of energy. He had good appetite and a more than average sex life.
The couple was well-to-do. They were prosperous and happy. They had no financial worries nor business stresses. Only that thing.
No, it was not cancer. But something was growing out of him.
Instead of consulting with a doctor, he went to see an Indian guru who told him about about Shiva, one of the major Hindu deities who had multiple arms.
The guru explained: “Shiva had many arms, first, because he was energy himself. He was so full of energy he could wish to become anything, or everything. His multiple arms signify his power over many things, such as, the ocean, the weather, the enemies, the land, sickness, war, and so on and so forth.”
“In the case of human beings”, he said, “we are made up of atoms and neurons. We can only have limited energy. We have energy equal to our size. If we had more atoms and neurons we would be over our capacity and we could explode. That is why, he said, we can only have two arms, two feet, five fingers in each hand, one head, two eyes, and so on.”
“In your case, there is not much more I can say,” the guru said, “just rejoice that you have that thing extra compared to other human beings and it is not hurting you.”
Eventually, he went to see a doctor, not his friend doctor, another doctor. He was given a complete physical and blood check up. His body was scanned under the MRI. The conclusion of the doctor was that he was in perfect health.
The doctor confirmed and, nonetheless, the fact was obvious. He was growing three fingers at the back of his right hand. When the fingers were fully grown, he would have two pointer fingers, two middle fingers, and two ring fingers – he would have eight healthy fingers on his right hand. “You’re one in a million lucky guy!” the doctor exclaimed.
“Doctor, it’s a curse.” He said.
“You’re in great health. Take it as a gift.”
“Doc, between us boys, I’d sooner prefer to have an extra penis than three useless, weird-looking fingers.”
“Your wife will love them.”
“It’s shameful. My friends might think I’ve turned into a ghoul or someone from another planet. Doctor, can you explain why?”
“I can’t. There is no medical explanation. For sure it’s your DNA. Hard to explain. I can assure you, though, it is not a disease.”
‘I’m cursed for life.”
The doctor tried to prop up his spirit. “Again I’ll say, you’re a lucky guy. When somebody asks you for direction, you have two pointer fingers to give directions. You can wear two rings and that’s very cool. And when you want to give someone the dirty finger, you give two. Strong as a bull!”
Our subject decided to always wear gloves so he could hide the three extra fingers. And that was how he became to be known as the Conde de Guantes or the Gloved Count of Seville.
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
|
|
|
ANG KAPANGYARIHAN NG KANYANG PAG-IBIG
https://www.tagalogshortstories.net/ang-kapangyarihan-ng-kanyang-pag-ibig.html
Sa paghaplos sa katawan ng lalaki ay napansin ni Leonor na ang tato ni Manuel sa likod, sa gawing kaliwang paypay, ay wala. Tumakbo nang mabilis sa kanyang isipan: “Marahil ay ipinabura niya. Baka bawal sa Saudi ang tato. Mamaya ko na siya tatanungin.” Sa pagkakataong iyon ay di mahalaga ang pangungusap. Di mahalaga ang paliwanag.
IISANG SINGSING. DALAWANG KUWENTO
https://www.tagalogshortstories.net/iisang-singsing-dalawang-kuwento.html
“Sa Sabado nang hapon!,” nasabi sa sarili ni Mang Miroy. “Akala ng maraming nagpapagawa ay madali lamang ang pagyari ng hiyas. Hindi man lamang sumasagi sa kanilang isip na maaaring makasira sa paggawa ang isang platero. Kung ito’y mangyayari, sadyang kahabag-habag ang gaya ko, na sapilitang uutang nang patubuan makabayad lamang sa kapinsalaan. Isipin na lamang kung mabasag ang brilyante sa pagtatampok.”
The "Enchantress"
OLD AND NEW MANILA
Slide show:
San Francisco Book Festival
http://tripwow.tripadvisor.com/tripwow/ta-0301-b590-7354?
The Writers
Mga kuwentista:
P Campoamor Cruz
Alberto Segismundo Cruz
Amado V. Hernandez
Genoveva Edroza-Matute
Efren Abueg
Antonio B. L. Rosales
Vicente Albano Pacis
Rogelio Sikat
Serafin Guinigundo
Bienvenido N. Santos
Edgar Maranan
Augusto de Leon
Vic Macapagal
TV interview with Janelle So, "Kababayan LA"
Los Angeles, California Channel 18
http://www.youtube.com/watch?v=F0tiqyq07IA
https://philippineexpressionsbookshop.wordpress.com/2012/10/26/twenty-fil-am-authors-to-sign-at-launching-of-the-philippine-heritage-collection/
San Francisco Book Festival
http://tripwow.tripadvisor.com/tripwow/ta-0301-b590-7354?
The Writers
Mga kuwentista:
P Campoamor Cruz
Alberto Segismundo Cruz
Amado V. Hernandez
Genoveva Edroza-Matute
Efren Abueg
Antonio B. L. Rosales
Vicente Albano Pacis
Rogelio Sikat
Serafin Guinigundo
Bienvenido N. Santos
Edgar Maranan
Augusto de Leon
Vic Macapagal
TV interview with Janelle So, "Kababayan LA"
Los Angeles, California Channel 18
http://www.youtube.com/watch?v=F0tiqyq07IA
https://philippineexpressionsbookshop.wordpress.com/2012/10/26/twenty-fil-am-authors-to-sign-at-launching-of-the-philippine-heritage-collection/