Short stories from the pen of the Philippines' prolific well-known writers.
Mga maiikling kuwentong piling-pili mula sa panulat ng mga batikang kuwentista.
_______________________________________________________________________________
Mga maiikling kuwentong piling-pili mula sa panulat ng mga batikang kuwentista.
_______________________________________________________________________________
Malas na Toyota
Kuwento ni P Campoamor Cruz
Sabi ni Bien kay Bal, "May mga lalaking nagtatanong kung dito ka nag-oofisina. Armado sila.
Namutla si Bal, bago nagtanong, "Pare, mukha bang delikado?"
"Halika sa bintana. Nang makita mo."
Mula sa glass wall ng gusali, sa ika-pitong palapag, ay nasipat ni Bal ang pangkat ng mga pitong malalaking lalaki na nakatayo sa may gilid ng kalye. May inaabangan sila. Bawa't isa sa kanila ay mukhang papatay ng tao. May kalong sa mga braso na mahahabang baril. Sa mga baywang ay may nakasuksok na mga pistola.
May isa pang ka-ofisina si Bal, si Manuel, na isa ring malaking tao at bihasa sa babag. Pinakiusapan siya ni Bal na kung maaari ay bumaba siya ng gusali at kausapin ang lider ng mga armadong lalaki.
"Hinahanap daw ako," sabi ni Bal.
Agad-agad ay bumaba si Manuel mula sa itaas ng gusali at pinuntahan ang lider ng mga armadong lalaki na nasa gilid din ng kalye, nguni't nasa loob ng isang kotse.
Ang lider ay si Victor. Matapos ang pagbati at pagpapakilala, tuwirang nagpahayag si Manuel. "Adre, hinahanap mo daw iyong si Bal Hernandez."
"Oo," sagot ni Victor. Ka-ofisina mo ba?"
"Oo, adre, ka-ofisina at kumpadre pa. Desenteng tao siya."
"Babaero siya!" agad ay paratang ni Victor. Ang binabae niya nitong huli ay ang asawa ko! Parang nilagyan niya ng tae ang ulo ko."
Kapagdaka ay sumagot si Manuel, "Nagkakamali ka! Di babaero si Bal! Mabuti at nagkaharap tayo bago umuwi ang galit mo sa di maganda."
Ipinagtapat ni Victor na nakita niya si Bal, sakay sa isang Toyota Corolla at ang kasama ay ang kanyang Mrs. Sinundan niya ang Toyota nguni't dahil sa kinailangang tumigil siya sa isang red light ay nakapuslit ang sinusundan. "Malamang ay pumasok sa motel ang dalawa," pakli ni Victor.
"Ang lalaking nakita kong nagmamaneho ng Toyota ay 5'4" ang taas, humigit-kumulang. Kulot ang buhok at may bigote, at magandang lalaki."
"Pumunta ako sa Land Transportation Office upang mabatid ang may-ari ng Toyota. Ang Toyota Corolla na may Plate # SVC97460 ay naka-rehistro sa pangalan ni Bal Hernandez."
Nakiusap si Manuel kay Victor na huwag padalos-dalos at kung maaari ay magharap si Victor at si Bal. Pumayag naman ang napendehong lalaki.
Ang napagkasunduang lugar ng pagkikita ay isang Cafe sa may riles ng tren. Dumating sa Cafe si Bal na napaliligiran ni Manuel at apat pang bodyguards na may dalang paputok. Naghihintay na sa Cafe si Victor, at siya rin ay napapaligiran ng mga lalaking mababangis ang itsura.
Kung hindi magkakasundo sa paliwanagan ang dalawang pangkat ay tiyak na dadanak ang dugo sa Cafe. Anong laking disgrasya!
Lumilitaw, sa kuwento ni Vic, na siya at ang kanyang asawa ay di na nagsisiping sa iisang kama. Kasalukuyang inaayos ng mga abogado ang kanilang legal na paghihiwalay. Nguni't sa panahon na nakita ang asawa na kasama si Bal sa loob ng isang Toyota ay hindi pa tapos ang paghihiwalay.
Nang dumating ang pagkakataon kay Bal na magpaliwanag, ito ang kanyang naging pahayag:
Ang Toyota Corolla ay kanya. Nguni't ang kotse na iyon ay napakamalas. Isang linggo pa lamang sa kanya ay nakabundol na siya ng isang batang babae na biglang tumawid. Dinala ang bata sa ospital at sa awa ng Diyos ay nabuhay.
May iba pang kamalasan ang dumating sa buhay ni Bal. "Hindi ko na iisa-isahin pa." sabi niya.
"Ang naging pasiya ko ay ibenta ang kotse. Ibinenta ko kay Tom Reyes, anak ng may-ari ng malaking real estate development company. Guwapo, kulot ang buhok, at may bigote si Tom. Mapagkakamalian mo na siya at ako ay iisang tao."
Pinutol ni Victor ang paliwanag at nagsabi, "Paano mo maipapaliwanag na ang auto ay naka-rehistro sa pangalan mo?!"
Ipinakita ni Bal ang Deed of Sale. Ang petsa sa Deed of Sale ay matagal na, maraming buwan bago pa naganap ang pagkakakita sa iisang sasakyan ang nagmamaneho ng Toyota at ang asawa ni Victor.
"Ang auto ay naka-rehistro pa sa pangalan ko hanggang sa ngayon."
SA LILIM NG ISANG PUNUNGKAHOY
Alberto Segismundo Cruz
(Liwayway, Marso 23, 1953. Nailathala muli ng Asian Journal San Diego noong Marso 25, 2011)
Ako’y isang punungkahoy. . . Nguni't hindi ako namumunga. Hindi ako namumulaklak. Ang silbi ko'y magbigay lamang ng lilim sa dampa at sa bakurang aking kinaroroonan. Masibol na akong punungkahoy nang ipagbili ng dating may-ari ang dampa at bakurang iyon kay Mang Sendong, isang lalaking dayuhan sa aming pook, walang nakaaalam kung saan galing. . . at dala ang isang sanggol na wala pang anim na buwan.
— Nabalitaan kong ipinagbibili ninyo ang inyong dampa at bakuran. . . at ang inyong bukid sa libis, — narinig kong wika ni Mang Sendong sa dating may-ari. — Ibig ko pong bilhin kung. . . tayo'y magkakasundo. Nguni't naging madali ang pagkakasundo.
Sa halagang itinuring ng may-ari'y hindi na tumawad si Mang Sendong.
— Ang aking anak ay ulila na sa ina. . . — narinig kong sinabi ni Mang Sendong, upang kaipala'y sagutin ang pagtatanong na ipinahihiwatig ng may-ari sa pagtingin-tingin sa sanggol na nasa bisig ng kausap.
— Namatay ang kanyang ina nang siya'y isilang... at ako ngayon ang ina at ama niya! --
Makailang araw lamang ay lumipat na ang mag-ama sa dampa. Mula noon ay napaukol ang aking pansin kay Mang Sendong at sa kanyang anak. Nakita ko kay Mang Sendong ang dapat hangaan sa isang lalaki -- ang siya'y maging ama't ina ng kanyang anak. Maaga siyang bumabangon upang gumatas sa kanyang inahin — iyon ang ipinasususo sa sanggol. Masipag siya. Habang gumagawa siya sa kanyang bukid ay pasaglit-saglit siya sa bahay upang tingnan ang kanyang sanggol. Ang mga halaman sa kanyang bakuran ay alagang-alaga rin niya - ang mga puno ng mangga, bayabas, santol at tsiko, na sa masinop na pagpapala niya'y masaganang nagsisipamunga. Ang kaliit-liitang sulok ng looban ay napapakikinabangan ng mga alaga niyang mga baboy at manok.
Kahanga-hanga ang pagsisikap niya sa kabuhayan, at sa palagay ko, ang lahat ay ginagawa niya alang-alang sa kinabukasan ng kanyang sanggol. Madalas na si Mang Sendong ay nagpapahingalay sa aking lilim. Hindi nakakaila sa akin ang kanyang kalumbayan.
Naririnig ko ang kanyang mga bunting-hininga. May pangalan ng babaeng lagi niyang tinatawag-tawag: — Priscila! Priscila! — Naririnig ko rin ang may panambitan niyang sambitin: — Ano ang nagawa kong pagkukulang at nilisan mo ako? — Sa simula'y hindi ko maunawaan kung ano ang kahulugan ng kanyang mga binibigkas.
At sa maraming pagkalagas ng aking mga dahon at sa pagsusupling na muli ng aking mga sanga, ay nasaksihan ko ang unti-unting pagsibol ng anak ni Mang Sendong. Priscila ang kanyang pangalan, Ngayon, ang kanyang malilikot at mumunting paa'y naghahabulan na sa bakuran. At nasasaksihan kong tila unti-unting nagkakakulay ang buhay ni Mang Sendong. Sumasaya na siya.
Kung hapon, hindi na si Mang Sendong lamang ang nauupo sa aking lilim. Kapiling na niyang nauupo sa paanan ko si Priscila. Matabil si Priscila. Marami siyang itinatanong; mga tanong ng kamusmusan.
Minsa’y narinig kong sabi ni Mang Sendong sa kanyang matabil na anak. —- Marami ka pang hindi maiintindihan. Nguni't paglaki mo'y saka mo malalaman ang mga sagot...
Marami akong narinig na ikinuwento si Mang Sendong kay Priscila — ang kuwento ng Sanggol na ipinanganak sa sabsaban, ang pastol na si David na sa lilim ko nangaganap ang mahabang kasaysayan na karugtong ng pighati, pakikipaglaban sa higante, ang batang si Jose na ipinagbili ng kanyang mga kapatid.
Sa kabaitan iginising ni Mang Sendong ang anak.
—Ibig kong maging mabait ka, anak... — narinig kong sabi pa ni Mang Sendong, na napabuntung-hininga at napatingin sa malayong parang may nagugunita. — Nguni't ikaw ay maganda... mabibilog ang iyong mga mata... maitim at malago ang iyong buhok… maganda ka, nguni't... hindi ka rin magiging maganda kung di ka magiging mabait.
-—Magiging mabait ako, Tatay... magiging mabait ako. . . — sagot ni Priscila at yumapos siya kay Mang Sendong. Nakita kong nangingilid ang luha sa mga mata nang hagkan ni Mang Sendong ang anak.
Nasubaybayan ko ang paglaki ni Priscila. Pinapag-aral siya ni Mang Sendong at nakarating hanggang ikalawang taon ng haiskul. Si Mang Sendong ang matiyagang naghahatid at sumasalubong sa anak sa pagpasok sa paaralan sa kabayanan. Nang magdalaga si Priscila ay iningatan ni Mang Sendong ang anak na tulad sa isang mahalagang hiyas. Iminulat niya kay Priscila na ang kalinisan ng isang dalaga ay “maningning pa sa mga bituin sa langit kung ang puri ay dalisay at walang bahid-dungis”.
Nguni't isang araw, sa tahimik na pamumuhay ng mag-ama na tila hiwalay sa labas ng daigdig, ay may napaligaw na isang binata. Nakaupo isang umaga sa aking lilim si Priscila nang lumapit sa kanya ang binatang iyon at magalang na bumati. Nakita ko ang biglang pamumula ng mga pisngi ni Priscila, at parang isang mailap na ibong nagipit kaya lamang hindi agad nakalipad sa malayo.
— Ipagpatawad ninyo ang paglapit ko, Binibini... — sabi ng binata na nakapamintana sa mga mata ang paghangang di maikaila sa pagkatitig kay Priscila. — Malungkot lang talaga ang walang kakilala sa isang pook, kaya di man dapat ay nangahas na akong lumapit upang makipagkilala. . .
-- Aba, e... e... — at utal sa pagsasalita si Prisciia. — tatang ko po e . . . — at napaurong siya at tinanaw si Mang Sendong na lumalakad na palapit at iniwan ang ginagawa sa duluhan nang makitang may kausap si Priscila.
Magalang na nagbigay ng magandang umaga ang binata.Nagpakilalang siya’y si Milo Verdeflor, isang manunulat. Nagbabakasyon sa pook na iyon. Walang kakilala at nasasabik magkaroon ng kausap.
— Kayo ang pinakamalapit sa aking kinatitirahan. . . — nasabi pa ng binata, at sinulyapan si Priscila na nasa likuran ng ama. -- Natatanaw ko kung gabi ang liwanag ng inyong ilaw, kaya naisip ko pong magsadya naman dito sa inyo upang makipagkilala. . . --
Mula noon, si Milo ay madalas nang dumalaw kina Mang Sendong. Madalas silang nag-uusap sa aking lilim.
-- Mabait at magalang si Milo. Madaling nagkahulihan sila ng loob ni Mang Sendong. Maraming naibabalita si Milo — ang matuling pag-unlad ng Maynila, ang malakas na pagsulong ng karunungan, at ang mga nagaganap na pangyayari sa iba't ibang panig ng daigdig. Kung dumarating si Milo na si Mang Sendong ay gumagawa sa kanyang bukid sa libis, ay si Priscila na ang tumatanggap sa binata. Nahalata kong si Milo ma'y madaling kinalugdan ni Priscila. Madalas na namamasyal sila sa bukid at kung umuuwi'y may dalang mga bulaklak na ligaw. Kung nauupo sila sa aking lilim ay napapakinggan ko ang kanilang pag-uusap, Ikinukuwento ni Milo kay Priscila ang buhay sa Maynila, ang mga kasayahan, ang sine, ang mga naitklub. Nakikita kong kumikislap ang mga mata ni Priscila sa kaligayahan.
—- Nguni't lahat ng iyon ay pagsasawaan mo. . . — minsa'y narinig kong sinabi ni Milo.
— Hahapuin ang buhay mo sa walang tigil na pag-inog ng buhay roon. Sa palagay ko'y naririto ang tunay na buhay. . . walang ingay na nakababagot, nakakausap mong palagi ang iyong sarili sa katahimikan. . . Malapit sa kalikasan, kaibigan ng punungkahoy na ito, ng bukid, ng mayayamang lupa... walang pagbabalatkayo ang lahat ng bagay. . .
— Oo nga, Milo. . . — at napabuntung-hininga si Priscila.
— Maligaya ako sa ibinabalita mo sa aking Maynila. Nguni't sa puso ko'y nakatanim ang lahat ng naririto. Ito ang aking daigdig... Katulad ko ang punungkahoy na ito na kapag binunot sa kinatatamnan ay walang salang mamamatay...
At nakita kong hinawakan ni Milo ang isang kamay ni Priscila.
— Kung mapaniniwalaan mo lamang... — anang binata. — Mula nang makilala kita, ang daigdig mo'y inari ko na ring aking daigdig. sapagka't kung saan ka naroroon ay naroroon ang aking ligaya. . .
Nanatili si Milo na hawak ang kamay ni Priscila. Kapwa nakasandig ang kanilang likod sa aking puno at nakatingin sa malayo at tila nangangarap. Nguni't hindi ko sila mapagpagunitaang lumalapit si Mang Sendong.
Nang makita ng matanda ang kanilang ayos na magkahawak ang kamay ay napatigil si Mang Sendong, at pagkatapos ay yuko ang ulong tumalikod.
Hinatinggabi si Mang Sendong sa pag-iisip sa tabi ng aking puno nang gabing iyon. — Kalikasan ng buhay ang umibig... — narinig kong ibinuntung-hininga niya. — Hindi ko siya mahahadlangan kung hangad ko rin lamang ang kanyang kaligayahan. --
Hindi nagtagal at nasaksihan ko sa bakurang iyon ang isang tahimik na kasal. Walang hangad si Mang Sendong liban sa kaligayahan ni Priscila. Ang tanging hinihingi ni Mang Sendong kay Milo ay huwag lamang ilayo sa kanya ang anak na tanging aliw ng kanyang kaluluwa.
—Iyan po ang napagkayarian naming talaga ni Priscila, — sagot ni Milo. — Naririto po ang kanyang kaligayahan at di ko siya maiaalis dito. . .
Paminsan-minsan lamang kung lumuwas ng Maynila ang mag-asawa. Ilang araw lamang kung mamalagi sila roon at bumabaiik na muli. Kung naiiwang mag-isa si Mang Sendong, ang kanyang mga sandali'y madalas na paraanin sa pag-upo sa aking lilim na parang may malalim siyang iniisip, at madalas tuloy na manasa kong matunghayan ang tunay na laman ng kanyang puso.
Isang araw na wala ang mag-asawa, isang babaeng may katandaan na ring katulad ni Mang Sendong ang tumawag sa dampa. Nang walang sumagot ay naupo ang babae sa hagdan. Mula sa bukid ay dumating si Mang Sendong at gayon na lamang ang pagkagulat niya sa pagkakita sa babae.
— Priscila! — nabigkas ni Mang Sendong.
— Oo, Sendong... —anang babae na parang mapapaiyak, — hindi mo akalaing matatagpuan kita rito. Nguni't marami nang taong naghahanap ako... ipinagtatanong kita... salamat na lamang at may nakapaghimaton din sa akin...
— Nguni't bakit pa, Priscila? Bakit pa ? — nagugulumihanang sagot ni Mang Sendong.
— Nagkasala ako sa iyo't sa ating anak. Panahon ang nagpadala sa akin sa malaking pagkakasalang aking nagawa. Maikli na lamang ang aking buhay. Ibig kong makahingi ng tawad sa iyo at makilala ang aking anak. . . --
— Matagal ko nang natutuhang patawarin ka, Priscila... — sagot ni Mang Sendong na gumagaralgal ang tinig. — Napawi na ng panahon ng pagdaramdam ko sa iyo. . . Nguni't ukol sa iyong anak, kay Priscilang iyong anak. . . — patuloy ni Mang Sendong, — hindi ka na dapat pakilala sa kanya. Akala niya'y matagal ka nang patay. Maligaya siya sa piling ng isang marangal na lalaking ngayo'y kanyang asawa. Hindi siya magiging maligaya kung malamang ang kanyang ina'y may madilim na kahapong pinagdaanan. . . --
— Nguni't hindi na niya kailangang ako'y makilala pa, Sendong. . . — at malungkot na napaiyak ang babae. — Ibig ko lang mapalapit sa piling niya. Mapaglingkuran siya kahit paano. . . ibig kong madama kahit sa maikling panahon ang kaligayahan ng isang pusong-ina na aangkin sa kanya kahit sa sarili ko man lamang. . . sabi nito.
— Nguni't ingatan mong huwag kang makilala niya . . . --
Minsan pang ipinakilala ni Mang Sendong, ang kadakilaan ng puso niya. Nguni't sa ibabaw ng kapyang pagpapatawad ay sinikap niyang maingatan ang kaligayahan ni Priscila.
Nang magbalik sa bahay ang mag-asawang Priscila at Milo ay ipinakilala ni Mang Sendong sa anak ang matandang babaeng dinatnan. — Si Silang ay kamaganak kong malayo . . . — anang
matanda. — Dito siya maninirahan sa atin upang makatulong mo. At pagkaraan ay nanaog na si Mang Sendong. Pinabayaan niyang magkaharap ang mag-ina. Saglit siyang napatigil sa aking
lilim. May kalungkutan akong nabakas sa kanyang mukha.
-- Ina rin siya ng aking anak — narinig kong usal ni Mang Sendong. — At di ko maipagkakait sa kanya ang kaligayahan ng pusong-ina. Maiingatan din niya ang kaligayahan ng aming
anak. --
At lumakad na si Mang Sendong na patungo sa kanyang bukid sa libis. Sa pagkakatalikod niya'y nakita kong may pinapahid siya sa kanyang mga pisngi.
The Whisperer
Short story by Percival Campoamor Cruz
It is very tragic for parents to be preceded in death by their children. It is presumed and it is commonplace that the parents, by sheer factor of age, will die first.
Once in a rare time, though, accidents or sickness happen; crimes and wars happen. These happenings can end the life of anyone, young and old.
Such was the fate of the couple Ivan and Dolores, and their daughter, Mercedes. Mercedes was a 40-year old unmarried woman. She worked in the bank and had an above-average income. Her co-workers and friends loved her for her liveliness and kind-heartedness.
She was always up-and-about, cheerful, she loved making jokes and making people feel relaxed and happy. She was out-going; she often went out with friends to dine and dance. A fulfilling professional and social life she had.
Very unusual but she did not have a serious relationship with any man or woman. On top of her good qualities as a person, Mercedes was attractive. If she remained single, it was, perhaps, because of her choice to be independent, a free spirit. It was unusual, compared to other women of her age and status, that she was single and that she lived with her parents. But that was the case.
Her parents, in their 70s, took care of her needs at home. The concern for each other was reciprocal for she, in turn, took care of her parents. She drove the car for them and shopped supplies for them. She did not have to give financial support to the parents because they were well off. What she earned she saved in the bank. She was very good with her money.
One morning, Mercedes did not feel well and asked her parents to take her to the hospital. They called 911 and an ambulance came down to pick her up. She, later on, assured her parents that nothing much was going on. She came home from the hospital, went to work, and life went on as before.
After a month, she became ill again. She was brought to the hospital and, this time, she was confined.
A year ago, Mercedes was diagnosed as having cancer. The doctor recommended an aggressive treatment, but she refused it. She dreaded going through chemotherapy and surgery. She believed that her condition was irreversible, and to suffer from the pains, discomfort, and toll on the body brought about by chemotherapy and radiation, was unwarranted. She kept her condition a secret. She did not want to make her parents anxious.
The next trip to the emergency was the final one. She was already dying. The parents asked Mercedes’ siblings to come to the hospital immediately; they came from different parts of the country. Gathered in the hospital, everyone took a turn in looking after her and in outpouring love for her.
An uncle, when it was his turn to talk to Mercedes, told her, “I’m going to recite a short prayer. Say this prayer whenever you need to; it will heal you and give you comfort.” Matter-of-factly, Mercedes said, “Uncle, I’m not going to heal. I know I'm dying.” The uncle followed up, “It does not matter. If not your body, the prayer will heal your spirit and you will have comfort on the coming journey.”
She was strong and brave regardless of her condition. She knew she was dying. But she never shed a tear nor showed any sign of fear. Up to the end, her concern was to not cause sadness and despair to her parents. The doctor gave her morphine intravenously, and she went away slowly and peacefully.
She was given a beautiful memorial and interment. Thereafter, the grieving parents came to the park every Friday. It was there that they interred the remains of their daughter.
It was a beautiful day at the park. The weather was toasty. The sky was clear. And the trees and flowers were blooming in inspiring colors. From a distance the parents saw a middle-aged woman walking toward them. People who came to the park to visit usually came in cars. This woman was walking and the parents did not get to see whether she came from the gates or from the far end of the park.
It turned out her object was to meet and talk to them. She began, “My name is Maria Luna. I’m a diviner, a whisperer.” The parents looked at each other with expressions of wonder. Ivan replied, “I’m sorry. What’s a diviner, a whisperer?”
“I communicate with the dead. I can summon the spirit to appear before relatives.”
“My God!” Dolores exclaimed.
“Do you want to see your daughter once again?”
“You’re hurting us this way, whoever you are!” Dolores exclaimed.
“My purpose is to show you that your daughter is all right and she’s happy where she is. I’m sorry to hurt you; my purpose is to lessen your grief, not to add to it,” the stranger said. And she started to leave.
Ivan called her back and said. “If this is not a kind of scam, I’m for it.”
The woman pointed her finger to the horizon. “Look over there,” she said.
The parents saw their Mercedes in the field amidst the trees. There was a certain glow around her. She was wearing her favorite pink dress. She was happy and looked like chasing and playing with a butterfly. Her golden hair was being blown by the wind and her feet seemed to bounce off the grass.
The parents had mixed emotions about what they saw. It was gladdening to see that Mercedes was happy and still bursting with energy; however, it was saddening to think that they could not have her back.
“You see her, but you cannot touch her. You cannot talk to her,” the woman explained.
“But watch, she will wave her hand to acknowledge that she knows you are here.”
The parents waved back and then she faded away.
Then the woman asked to be excused. She needed to go.
Ivan asked her, “Where do we look for you?”
The woman said, “You can find me at the St. Ignatius Church in the City of Loyola.”
Ivan and Dolores could not believe what they had experienced. They wanted to believe that the experience was real; but at the same time, they entertained the doubt that perhaps they were just hallucinating. Perhaps, it was just a trick. Maybe the woman was just some kind of a hypnotist.
To find out the truth, they sought to find Maria Luna and talk to her again. One day, they went to the St. Ignatius Church in the City of Loyola.
They were met at the church by a young man, he was the church’s porter.
“Very well, let me take you to Maria Luna,” the young man said.
He led them to the crypts which were in the basement of the church. Then he showed them one particular crypt. The inscription on the crypt read: “Maria Luna March 15, 1947 – September 1, 1987”
Dolores gasped in disbelief, “Oh, my God. She had been dead for thirty-one years!”
Conde de Guantes
Short story by P Campoamor Cruz
In Spain there lived this gentleman who became known as the Conde de Guantes, the Gloved Count of Seville.
He had a friend doctor but would not ask him about his developing medical problem. He and the doctor lived in the same community, went to the same sports club; often played golf together and went to the same social activities. However, he did not want the doctor to know about his problem. He could have fun with him, but would not discuss problems with him. He did not want their circle of friends and neighbors know about his weird and troubling condition. Once he told the doctor, the information would surely spread around, as did a gossip.
His wife knew about the rare condition. She saw that everything else was well with him. Except that thing. His body mass index was fine. His latest blood test showed good sugar levels and ideal cholesterol levels. He was feeling fine and healthy. He was full of energy. He had good appetite and a more than average sex life.
The couple was well-to-do. They were prosperous and happy. They had no financial worries nor business stresses. Only that thing.
No, it was not cancer. But something was growing out of him.
Instead of consulting with a doctor, he went to see an Indian guru who told him about about Shiva, one of the major Hindu deities who had multiple arms.
The guru explained: “Shiva had many arms, first, because he was energy himself. He was so full of energy he could wish to become anything, or everything. His multiple arms signify his power over many things, such as, the ocean, the weather, the enemies, the land, sickness, war, and so on and so forth.”
“In the case of human beings”, he said, “we are made up of atoms and neurons. We can only have limited energy. We have energy equal to our size. If we had more atoms and neurons we would be over our capacity and we could explode. That is why, he said, we can only have two arms, two feet, five fingers in each hand, one head, two eyes, and so on.”
“In your case, there is not much more I can say,” the guru said, “just rejoice that you have that thing extra compared to other human beings and it is not hurting you.”
Eventually, he went to see a doctor, not his friend doctor, another doctor. He was given a complete physical and blood check up. His body was scanned under the MRI. The conclusion of the doctor was that he was in perfect health.
The doctor confirmed and, nonetheless, the fact was obvious. He was growing three fingers at the back of his right hand. When the fingers were fully grown, he would have two pointer fingers, two middle fingers, and two ring fingers – he would have eight healthy fingers on his right hand. “You’re one in a million lucky guy!” the doctor exclaimed.
“Doctor, it’s a curse.” He said.
“You’re in great health. Take it as a gift.”
“Doc, between us boys, I’d sooner prefer to have an extra penis than three useless, weird-looking fingers.”
“Your wife will love them.”
“It’s shameful. My friends might think I’ve turned into a ghoul or someone from another planet. Doctor, can you explain why?”
“I can’t. There is no medical explanation. For sure it’s your DNA. Hard to explain. I can assure you, though, it is not a disease.”
‘I’m cursed for life.”
The doctor tried to prop up his spirit. “Again I’ll say, you’re a lucky guy. When somebody asks you for direction, you have two pointer fingers to give directions. You can wear two rings and that’s very cool. And when you want to give someone the dirty finger, you give two. Strong as a bull!”
Our subject decided to always wear gloves so he could hide the three extra fingers. And that was how he became to be known as the Conde de Guantes or the Gloved Count of Seville.
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
|
|
|
ANG KAPANGYARIHAN NG KANYANG PAG-IBIG
https://www.tagalogshortstories.net/ang-kapangyarihan-ng-kanyang-pag-ibig.html
Sa paghaplos sa katawan ng lalaki ay napansin ni Leonor na ang tato ni Manuel sa likod, sa gawing kaliwang paypay, ay wala. Tumakbo nang mabilis sa kanyang isipan: “Marahil ay ipinabura niya. Baka bawal sa Saudi ang tato. Mamaya ko na siya tatanungin.” Sa pagkakataong iyon ay di mahalaga ang pangungusap. Di mahalaga ang paliwanag.
IISANG SINGSING. DALAWANG KUWENTO
https://www.tagalogshortstories.net/iisang-singsing-dalawang-kuwento.html
“Sa Sabado nang hapon!,” nasabi sa sarili ni Mang Miroy. “Akala ng maraming nagpapagawa ay madali lamang ang pagyari ng hiyas. Hindi man lamang sumasagi sa kanilang isip na maaaring makasira sa paggawa ang isang platero. Kung ito’y mangyayari, sadyang kahabag-habag ang gaya ko, na sapilitang uutang nang patubuan makabayad lamang sa kapinsalaan. Isipin na lamang kung mabasag ang brilyante sa pagtatampok.”
The "Enchantress"
OLD AND NEW MANILA
Slide show:
San Francisco Book Festival
http://tripwow.tripadvisor.com/tripwow/ta-0301-b590-7354?
The Writers
Mga kuwentista:
P Campoamor Cruz
Alberto Segismundo Cruz
Amado V. Hernandez
Genoveva Edroza-Matute
Efren Abueg
Antonio B. L. Rosales
Vicente Albano Pacis
Rogelio Sikat
Serafin Guinigundo
Bienvenido N. Santos
Edgar Maranan
Augusto de Leon
Vic Macapagal
TV interview with Janelle So, "Kababayan LA"
Los Angeles, California Channel 18
http://www.youtube.com/watch?v=F0tiqyq07IA
https://philippineexpressionsbookshop.wordpress.com/2012/10/26/twenty-fil-am-authors-to-sign-at-launching-of-the-philippine-heritage-collection/
San Francisco Book Festival
http://tripwow.tripadvisor.com/tripwow/ta-0301-b590-7354?
The Writers
Mga kuwentista:
P Campoamor Cruz
Alberto Segismundo Cruz
Amado V. Hernandez
Genoveva Edroza-Matute
Efren Abueg
Antonio B. L. Rosales
Vicente Albano Pacis
Rogelio Sikat
Serafin Guinigundo
Bienvenido N. Santos
Edgar Maranan
Augusto de Leon
Vic Macapagal
TV interview with Janelle So, "Kababayan LA"
Los Angeles, California Channel 18
http://www.youtube.com/watch?v=F0tiqyq07IA
https://philippineexpressionsbookshop.wordpress.com/2012/10/26/twenty-fil-am-authors-to-sign-at-launching-of-the-philippine-heritage-collection/